ने मजसी ने परत मातृभूमीला

ने मजसी ने परत मातृभूमीला I सागरा, प्राण तळमळला

भूमातेच्या चरणतला तुज धूता I मी नित्य पाहिला होता

मज वदलासी अन्य देशि चल जाऊ I सृष्टिची विविधता पाहू

तइ जननी-हृद वीरहशंकितहि झाले I परि तुवा वचन तिज दिधले

मार्गज्ञ स्वये मीच पृष्ठि वाहीन I त्वरित या परत आणीन

विश्वसलो या तव वचनी I मी

जगदनुभव-योगे बनुनी I मी

तव अधिक शक्त उध्दरणी I मी

येईन त्वरे कथुन सोडिले तिजला I सागरा, प्राण तळमळला

शुक पंजरि वा हरिण शिरावा पाशी I ही फसगत झाली तैशी

भूविरह कसा सतत साहु यापुढती I दशदिशा तमोमय होती

गुण-सुमने मी वेचियली ह्या भावे I की तिने सुगंधा ध्यावे

जरि उध्दरणी व्यय न तिच्या हो साचा I हा व्यर्थ भार विद्येचा

ती आम्रवृक्षवत्सलता I रे

नवकुसुमयुता त्या सुलता I रे

तो बाल गुलाबही आता I रे

फुलबाग मला हाय पारखा झाला I सागरा, प्राण तळमळला

नभि नक्षत्रे बहुत एक परि प्यारा I मज भरतभूमिचा तारा

प्रासाद इथे भव्य परि मज भारी I आईची झोपडी प्यारी

तिजवीण नको राज्य, मज प्रिय साचा I वनवास तिच्या जरि वनिचा

भुलविणे व्यर्थ हे आता I रे

बहु जिवलग गमते चित्ता I रे

तुज सरित्पते ! जी सरिता I रे

तद्विरहाची शपथ घालितो तुजला I सागरा, प्राण तळमळला

या फेन-मिषे हससि निर्दया कैसा I का वचन भंगिसी ऐसा?

तत्स्वामित्वा सांप्रत जी मिरवते I भिउनि का आंग्लभूमीते?

मन्मातेला अबल म्हणुनि फसवीसी I मज विवासनाते देशी

तरि आंग्लभूमी-भयभीता I रे

अबला न माझिही माता I रे

कथिल हे अगस्तिस आता I रे

जो आचमनी एक पळी तुज प्याला I सागरा, प्राण तळमळला.