खप्पड बसली फिक्कट गाल

खप्पड बसली फिक्कट गाल
तळभिंतीवर घेउन जख्खड
मातीची ही जुनी झोपडी
आंबट मिनिटें चाखित रद्दड.

मध्येच दचकुनि बघते वरती,
अष्टदिशांचा सासुरवास;
चंद्रमौळी परि बेढब शबरी
क्षण-बोरांची रचिते रास.

मातीवरती करीत मात;
मिनिटांमधुनी काढित व्याधि;
तपकिरि-पिवळ्या मउ सालीचें
बोर गवसतां जरा सुगंधी,

कुरवाळीत तें बोटांनी मउ
मिनिट सुवासिक हसते शबरी;
माणुसकीच्या दंडकांत अन्
गौऱ्या थापित वदे शर्वरीः

येइल का कधी सीतापति ग
चुकून तरी पण ह्या वाटेला?
घेइल का अन् रुजू करुनी
ह्या बोरांच्या नैवेद्याला?

कुठली सीता, कुठला राघव?
पुसे खडीचा रस्ता फक्कड;
आणि ठेविते गाल झोपडी
तळभिंतीवर फिरून खप्पड.