जे अज्ञानांत जन्मले

जे अज्ञानांत जन्मले । आणि अज्ञानांत मेले, 
त्यांस देवा तूं धरिलें । काय पोटीं? ॥

का, झालासी निष्ठुर? । दिलें तयांसी अंतर
जन्ममरणांही नंतर । विश्वगर्भीं ॥

देह साफल्य पावले । पृथ्वीवरी त्यांचे भलें;
आलें काम त्यांनी केलें । आणि गेले ॥

गळे अश्रूंवीण चरबी । तीच अज्ञानाची छबी;
झाले ते खत आणि बीं । तुझ्या मळां ॥

आम्ही ज्ञानवंत भागलों । ना पश्चातापें पोळलों;
नाहीं कधी हळहळलों । परदुःखें ॥

वेचिलें ज्ञान कण कण । जैसे की वालुका-गण;
झालों कोरडे पाषाण । बुद्धिरूपी ॥

आमुची संज्ञा ही दरड । रखरखीत देहापाड,
वरी अहंतेचा पहाड । लागलासे ॥

होतां तप्त ही जमीन । नाही अश्रू, नाही घाम;
वांझपोटीस इनाम । रूंक्ष काया ! ॥